Selwer Hochzäit
E schéine Brauch aus eis gebueden
Den Sëlweren Hochzäitsdag.
Di beschte Frënn ginn a gelueden
E festlechst Iessen gëtt gemaach.
Et ass eng Leeschtung sonner Zweiwel
Sou laang schonn beieneen ze sinn.
A muncher Een, dat weess der Däiwel,
Huet ënnerwee schonn op sech ginn.
Et ass keng Konscht sech ze verdroen,
Dat kann een bei Iech zwee gesinn.
Well mateneen durch t ‘Liewe goen
Mir schéngt, dat daarf net schwéier sinn.
Et muss een sech muenchmol beméien
Wa Reiwereien stinn an t ‘Haus
A sichen alles
flott ze dréien
Da kennt een glécklech ëmmer raus.
Wien dat net sicht, deen ass verluer schonn
Verdeedegt nëmmen seng Kritik
Beim Streiden ass nach keen méi no komm.
Dat weist eis all Dag t ‘Politik.
Dem Monique a dem Rosch mir wënschen
Nach laangt a frout Zesummesinn
An héieren zwee Erwuessene Kanner
E Beispill vun Respekt ze ginn.
Sie solle wëssen dat am Liewen
Zwee Mënschen nëmmen sech verstinn
Wann keen behëlt sech ferm derniewent
Kann kee Bestiednes besser sinn.
Wann t‘ Selwer Dir dann nach verduebelt
Da gëtt et Gold, an dat wier schéin.
Mir hunn eis da schonn ofgenuebelt
Lony an Henri, allen Zwéin.
Wéi' eng Rous
Wéi' eng Rous
de' hiren Doft verbreet,
Wéi' e
Sonnestral, den duerch d' Häerzer geet,
Wéi' e Bam,
dee kille Schied ausbreet,
Ass en Här,
deen um Altoer steet.
Wéi' e Stär an
déiwer Séilen Nuecht,
Wéi' en Häerz,
dat no dem Fridden truecht,
Wéi' en
Trouscht dem Kranken sengem Leed.
Ass den Här,
dee bei seng Kanner geet.
Wéi' eng hand
de' hongereg Mënner stëllt,
Wéi' e Liicht,
dat eidel An rëm fëllt,
Wéi' e Papp,
deen seng Famill versteet,
Ass en Här,
deen duerch all Feier geet.
Wéi' en Dronk
am waarme Wüstesand,
Wéi' e Frënd
an engem frieme Land,
Wéi' e
Räichen, deen séin Haff verdeelt,
Ass en Här,
deen zu den Aarme steet.
Wéi' eng
Wourecht de' am Ouer sengt,
Wéi' e Wuert,
dat eis vum Himmel klengt,
Wéi' en Häerz,
dat all eis Léift verdéngt,
Ass en Här,
den eis zum Herrgott bréngt.
Henri Reger.
Am Wanter an Amerika
Esou wei d
‘Nolen vum Chrëschtbam falen,
Reenen déi
schéin Deeg vum Joer, dem alen.
T ‘Vakanz
drëpst lues an t’ Vergaangenheet.
Nëmmen
Erënnerungen maachen sech breet.
De Wanter mat
Schnei huet eis fest am Grëff,
An t ‘Vullen
déi sichen vergiewens no Schlëff.
T’ Kawechel
dat buddelt sech déif an den Diwwi,
An t ‘Kueben
erënnere sech un iergend een Ziwwi.
Wann de Lang
Schwanz eraus muss vir eppes se nammsen,
Da setzen sie
rondrëm op t ‘Ëchel ze gammsen,
Déi hat sech
vergruewen hat déiw ënnert dem Schnei.
Sie sichen, a
sichen a fannen net méi.
De Wanter
bréngt Doud an och Liewen.
Et schéngt wei
wann villes géing stierwen.
Dach kuck mol
um Giewel do blidd en, Wanter gréng,
Um
struwwelegen Holz, de gielen Jasmin.
Der Zaubernuss
hier Knäpp platzen schonn op.
Giel liichten
hier Bléien ënner der weiss kaler Kopp.
Den Deckel mat
Schnei hieft schonn den Winterling
An t ‘Spëtzen
vum Fréijoere Flor dreiwen lo gréng.
T ‘Liewen an t
‘Stierwen, déi halen sech t ‘Wo,
A kee weess
wat vun all deem ass Freed oder Plo.
Ukënnt et op t
‘Usiicht, déi een dobäi huet,
Fir t
‘Knouteren, ass et wuel ëmmer ze Schued.
19.12.2010
(eng
Allegorie)
E Mann, mat
senger Zonge Spaang,
Hat sech an Frëndin ‘s Zong verfaang .
Déi Saach sech traureg huet
entwéckelt,
An hirem Mond
, Metall gekréckelt.
Sou laang
wei eens
si sech nach waren,
Sollt et kee
Bock sinn, ee mat Haaren.
Mat Fangere
fänken s’ un ze stëppelen,
Sech vum
dem Pech do ze entkrëppelen.
Weit op si
hire Mond opräissen,
Och fir sech
net op t’ Zong ze bäissen.
Wann si e
Strapp sech laang beméien,
Sou Spaangen loossen sech net béien.
Dee Mätsch
huet zimlech u gedauert,
Well ëmmer
huet d’ Gefor gelauert
Dat si sech
selwer d’ Zong ofbäissen.
Si
wollten sech dach net verschéissen.
Verständlech
konnten Béid net schwëtzen
An niewe neen
och guer net sëtzen,
Si hucken
duerfir op de Knéien
A schweessen
ferm, bei deem Beméien.
Scho fänken t’
Zongen un ze schwëllen
Een vun deem
aneren denkt . .dee Mëllen.
All Harmonie
flitt bei der Däiwel
Dorunner ass
jo guer keen Zweiwel.
Wat man, bei
all dem domme Misär
Schonn hu si
sech vill manner gär.
Ee
Pinschen iwwer Béid do kënnt
Wëll keen e gudden Auswee fënnt.
Zack schléit e
Blëtz an hiren Auto.
Op t’ Kopp och
dréit sech hire Mo.
Et kraacht och
fierchterlech en Donner.
Dorop geschitt
dann dat blot Wonner.
Mat Hick an
Hack krut t’ Qual een Enn du
Hir Zonge
deelen sech am Nu.
A wat sech
schro verknetzelt haat
Eenzock
huet sech rëm lass gemat.
Wat ass t’ Moral vun där Geschicht?
Wien net
am Zam.
seng Zong kann halen,
Ka sécher net
all Mënsch gefalen.
Wann dann net
gläich geschitt e Wonner.
Da paken s’ allebéid de Plonner.
Henri
Regenwetter
19.03.2014
Nëmmen eemol
am Joer
Ass Schéiss
Fest an eisem Stiedchen
Dann dréint
sech am Kranz
Bei lëschtegem
Danz
All Borscht
mat sengem Meedchen
An t’ Flënten
déi knaalen
Hier Schoss
déi verhalen
Wéi Echo am
Bierg.
Mir danzen a
sprangen
Mir laachen a
sangen
Wëll haut ass
eist Schéiss Fest
Refrain:
Lénks erëm
Riets erëm
Diddeldumdem
Diddeldumdem
Lenks erëm
Riets erëm
Heididdeldumdem
Schrëm.
Looss mer
genéissen, mir sinn esou frei
Këssen an
häerzen, t ’geet alle verbéie
Well eemol mat
Baang en de Jonktem verfléit
Dann fir eis
Léift scho längstens ze spéit
Refrain:
Lénks erëm
Riets erëm
Diddeldumdem
Diddeldumdem
Lenks erëm
Riets erëm
Heididdeldumdem
Schrëm.
Haut gëllt et
eleng
Verflunn ass
eis Péng
Wie granzt de
bleif an der Fären
Eist Häerz dat
mécht Spreng
An t’ An gi
méi keng
Bis iwwer eis
blénke scho Stären.
All Bomi, all
Gued
Mengt t’ ass
awer Schued
Et wëllt net
méi richteg sou flecken
Well si och
mol jonk
Lo dreemen vum
Schwonk
Refrain:
Lénks erëm
Riets erëm
Diddeldumdem
Diddeldumdem
Lenks erëm
Riets erëm
Heididdeldumdem
Schrëm.
Mäin Numm ass
Zacharias
Vun der Staat
Sekretär
Mir alles
geheim ass
Keen gëtt
eppes gewuer
Mat groussstem
Verstand ech
Beléiert ganz
plëtzlech
Dem Meeschter
seng riets Hand
Sinn ech
onersetzlech
Lénks erëm
Riets erëm
Diddeldumdem
Diddeldumdem
Lenks erëm
Riets erëm
Heididdeldumdem
Schrëm.
Ech ganz eleng
fungéieren,
regéieren,
dekretéieren
A sinn beim
Magistrat,
um Blat en
Autokrat
Dach firwat
méin Häerz nach schléit
Hei am
Verbuergene bléit
Dem
Buergermeeschter séin léifst Kand
Soll mol meng
Fräche ginn.
Ass dat
erreecht, de schéinste Loun
Wénkt mir, dem
Mann vun Distinctioun.
Dem Meeschter
seng Positioun.
Lénks erëm
Riets erëm
Diddeldumdem
Diddeldumdem
Lenks erëm
Riets erëm
Heididdeldumdem
Schrëm.
Sinn ech emol
de Buergermeeschter
Päift
aneschter de Wand
Ech fuere mat
de schwaache Geeschter
Mat Lug, dem
Druch an Onverstand
Beim Magistrat
mei Wuert gëllt nëmmen nach
Wien
opposéiert, schwëtzt derniewent
Kritt
Flilleken gepecht.
Lénks erëm
Riets erëm
Diddeldumdem
Diddeldumdem
Lenks erëm
Riets erëm
Heididdeldumdem
Schrëm.
Als lëschtege
Borscht, a froue Gesell
Zéit et mech
zréck a méin Stiedchen
Do fléien dann
t’ Deeg an t’ Stonne verginn
All Mënsch
fillt do sech zefridden.
Stëmmt een
dann ee Lidd un
Da blénken
feireg eis An
Keen hätt et
geduecht
Schwupps ass
et Nuecht.
An eidel sinn
dann all Fläschen.
O Musel Land,
däin Wäin ass bekannt
Hie geet engem
ferm an t’ Bludd
Mécht Muenchem
de feelen de Midd.
Lénks erëm
Riets erëm
Diddeldumdem
Diddeldumdem
Lenks erëm
Riets erëm
Heididdeldumdem
Schrëm.
Ech komme rëm
heem, bei all déi ech gär
Et konnt zu
Paräis mech net halen
Studéieren ass
aus et wëllt mir net méi
Bei Bicher an
Schrëften gefalen.
Elo sinn ech
hei, ech bleiwen em trei
Dem lëschtegen
Musel Stiedchen
Meng Wënsch
sinn erfëllt
Meng Gloscht
ass gestëllt
Ech wëll net
méi fort hei goen.
Fritz du bass
e ganz patente Mann
Gesäis d’ et
endlech an
Bréngs fäerdeg
wat keen anere kann
Gesäis d’ et
endlech an.
All Dag wëlle
mir eis freeën,
Erliewen dat
mer glécklech sinn
Jo aus gelooss
en, well eis verstinn.
Op der
Rutschbahn
An de
Klunschen
Oder op dem
grousse Rad
Fille mir eis
schonn am Himmel
Wat em eis
ass, ass nach Grimmel
Henri Regenwetter, 14.02.2015